Zwaar werk verkort levensduur na pensioen
Publicatiedatum: 17 mei 2016
Wie na z’n 50ste een fysiek zwaar beroep uitoefent kan zich beter laten omscholen. Lang zwaar werkt verrichten verkort namelijk de levensduur na pensionering. Gezondheidseconoom Bastian Ravesteijn van de Erasmus Universiteit in Rotterdam promoveert deze week met zijn proefschrift, waarin hij deze conclusies trekt.
Gezondheidsverschillen
Bastian Ravesteijn deed onderzoek naar het effect van beleid op de gezondheidsverschillen tussen arm en rijk. Ravesteijn ontdekte dat mensen met laag gewaardeerde beroepen 3 keer zo vaak een slechte gezondheid melden als mensen met hoog gewaardeerde beroepen. Hun sterftecijfer is 2 maal zo hoog en ze raken 2 maal zo vaak arbeidsongeschikt. Een algemene verhoging van de AOW-leeftijd is voor deze groep dan ook nadeliger dan voor mensen in lichtere beroepen.
Zware beroepen
Hulp bij omscholing bij zware beroepen is daarom gewenst, vindt Ravesteijn. Hij baseert zich daarbij op kenmerken van 320 beroepsgroepen en gegevens over werk en gezondheid in Nederland en Duitsland. Daarbij werden mensen 29 jaar lang geobserveerd. De fysiek meest zware veelvoorkomende beroepen zijn metselaar, timmerman, postsorteerder, bakker en verpleger.
Doorwerken
Andere onderzoeken tonen aan dat langer doorwerken dan de huidige pensioenleeftijd juist gunstige effecten kan hebben op de levensduur, maar het is dan dus wel van belang dat het werk fysiek niet te belastend is.
(Bron: ANP)
Geef een reactie
U moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.
Tja. Wat te zeggen? Tot nu eigenlijk al mijn hele leven flink gewerkt. Fysiek zwaar werk in fabrieken, magazijnen en mijn écht harde werk deed ik in de steigerbouw. Momenteel werkzaam als huishoudelijke hulp voor een zorgaanbieder in het Gooi. Nooit spijt van gehad. Hard werken is, zo is mij vroeger geleerd, iets van “arbeid adelt” en als je lijf “goed” is waarschijnlijk alleen maar gezond. Wat pas écht ongezond is zien we vanuit Den Haag geregeld worden. Waardeloze gezondheidszorg, stress over inkomen en véél te hoge kosten voor álles. Als ik terugkijk was het altijd fijn om te werken maar is het nooit naar behoren beloond, áltijd de laagste lonen en de minste rechten. In de regel zijn stratenmakers, postsorteerders, bakkers en wat dies meer zij geen assertieve, hooggeschoolde diplomaten die hun recht weten te halen of zich zouden kunnen laten omscholen op hogere leeftijd. Als iemand trouwens al wél zo ver zou komen kun je er gevoeglijk van uitgaan dat het bedrijfsleven geen belangstelling heeft, vanwege de door henzelf ontkende, maar in de praktijk evidente leeftijdsdiscriminatie. Nee, ik leef maar door en doe mijn best voor mij en de ander. Dat er een miserabele oude dag volgt waarin geen voorzieningen meer bestaan, wélke dan ook, neem ik maar op de koop toe. We zitten immers met z’n allen in de neo-liberale oorlog met vooralsnog de rijke, sluwe, onwillige neo-liberalen in de beste hoek van het strijdveld, Dén Haag.